AL Riese

Opublikowano: piątek, 17 kwiecień 2015 13:43

Spis treści

Strona 1 z 3

AL Riese składał się z 4 dużych i 12 mniejszych podobozów. Były one administrowane przez OT. Przypuszcza się, że między 1943 i 1945 r. przetrzymywano w niech w sumie 13,3 tys. więźniów. Pilnowało ich 853 strażników podległych siedmiu oficerom Wehrmachtu. Ci z kolei byli podkomendnymi SS Hauptsturmführera Karla Beblo. Kierownikiem administracji był SS-Obersturmführer Albert Lütkemeyer, zaś lekarzem obozowym dr Heinrich Rindfleisch. Podlegało mu 63 lekarzy i 56 sanitariuszy więziennych. Od jesieni 1944 r. Rindfleisch pracował w urządzonym w Kolcach (Dörnhau) centralnym rewirze. Ogółem wykazano 3648 przypadków zgonów więźniów wskutek chorób i wycieńczenia będących następstwem niedoboru żywności, ciężkiej pracy fizycznej oraz okrutnego traktowania przez strażników. Udokumentowano również deportację 857 więźniów do Oświęcimia (KL Auschwitz), którzy prawdopodobnie zginęli w komorach gazowych, a także 14 egzekucji za podejmowanie prób ucieczki. Wraz ze zbliżaniem się frontu obozy zostały ewakuowane. Dziewięć tysięcy więźniów poprowadzono przez Trautenau do Flossenbuga, Bergen-Belsen i do obozu zewnętrznego Mauthausen - Ebensee. Podczas „marszów śmierci” zginęło ponad 250 więźniów. Część jednak pozostała w AL Riese, gdzie doczekała oswobodzenia przez wojska sowieckie. Po uwolnieniu ponad 150 z nich zmarło w następstwie pobytu w obozie. Ostateczną liczbę ofiar śmiertelnych związanych z funkcjonowaniem AL Riese szacuje się na blisko 5 tys. osób.

Filie AL Riese

W Głuszycy (Wüstegiersdorf) lub Jedlince (Tannhausen) powstał pierwszy obóz AL Riese. Dwa tysiące więźniów przetrzymywanych było w trzypiętrowym budynku fabryki, otoczonym drutem kolczastym. Pilnowani byli przez 75 strażników. Najwięcej więźniów przydzielonych było do budowy sztolni oraz budowy torów na Sobolu (Ramenwerk) i Osówce (Säuferhöhen). Wykonywali również inne prace, które łączyły się z budową. Niektórzy z więźniów zostali po selekcji przeprowadzonej przez lekarza obozowego Rindfleischa deportowani do Oświęcimia (KL Auschwitz). Po wojnie budynek ten był ponownie użytkowany jako fabryka.

Również w Kolcach (Dörnhau) założono pod koniec 1943 r. obóz w budynku fabrycznym. W obozie przetrzymywano do 2 tys. więźniów. Od połowy 1944 r. obóz spełniał funkcję centralnego rewiru chorych, w którym zmarło wielu więźniów. Więźniowie obozu w Kolcach (AL Dörnhau) byli kierowani do budowy dróg, sztolni a także prac melioracyjnych. Od zakończenia wojny do dnia dzisiejszego budynek jest użytkowany jako fabryka.

W Walimiu (Wüstewaltersdorf) w nieczynnym warsztacie tkackim od listopada 1943 r. znajdował się obóz dla 1,5 tys. więźniów. Po jego likwidacji wskutek epidemii tyfusu w czerwcu 1944 r. założono tam szpital z 600 łóżkami dla pracowników OT.

Obóz w Głuszycy Górnej (Oberwüstegiersdorf) zwany był również AL Schotterwerk. Od 400 do 500 przetrzymywanych tam więźniów pracowało w kamieniołomie, który zaopatrywał budowę w Osówce (Säuferhöhen) i Sobolu (Ramenwerk). Resztki baraków widoczne są do dziś.

Obóz Włodarz (AL Wolfsberg) między Jugowicami (Hausdorf) a Walimiem (Wüstewaltersdorf) był największym obozem AL Riese. Według źródeł w listopadzie 1944 r. przetrzymywano w nim ok. 3 tys. więźniów. Musieli oni wykonywać głównie prace przy budowie sztolni, a także inne prace transportowo-budowlane. Wielu więźniów mieszkało jedynie w namiotach, co szczególnie jesienią i zimą oznaczało katastrofalne warunki bytowe. We Włodarzu (AL Wolfsberg) odnotowano 612 zgonów z powodu wypadków przy pracy, wyczerpania, chorób i egzekucji. Już w lutym 1945 r. obóz został ewakuowany. Ruiny budowli można jeszcze dziś odnaleźć w lesie, podobnie jak wiele skamieniałych worków cementu, które pozostały po byłym magazynie obozowym.

W grudniu 1944 r. powstał w Jedlince (Tannhausen) centralny rewir chorych, który w przeciwieństwie do obozu w Kolcach (AL Dörnhau) miał służyć lżej chorym więźniom. Byli oni przetrzymywani w czterech murowanych barakach. Nie są znane szczegóły dotyczące okoliczności ewakuacji oraz oswobodzenia obozu. Wiadomo tylko, że przez jakiś czas po wyzwoleniu budynek nadal spełniał funkcje szpitala. Trzy baraki są dziś zaadaptowane na budynki mieszkalne oraz przedszkole.

W AL Märzbachtal powstał w czerwcu 1944 r. obóz dla około 800 więźniów. Większość pracowała przy Sobolu (Ramenwerk). Również tutaj dr Rindfleisch przeprowadzał selekcję więźniów z przeznaczeniem do Oświęcimia (KL Auschwitz). W październiku 1944 r. komendant AL Riese polecił skoncentrowanie wszystkich więźniów poniżej szesnastego roku życia. Trzystu jeden młodych ludzi zostało deportowanych do Oświęcimia (KL Auschwitz). W okolicy pozostały fragmenty dawnej zabudowy obozowej.

Między obozami Märzbachtal i Zimna (Kaltwasser) powstał obóz w Lärche. W powstałym dopiero w grudniu 1944 r. obozie przetrzymywano do 2 tys. więźniów. Byli oni skierowani do pracy przy budowie kompleksu Sobol (Ramenwerk). Już w styczniu 1945 r. rozpoczęła się stopniowa ewakuacja obozu. Jeszcze dziś widoczne są pozostałości budynków.

Obóz Zimna (AL Kaltwasser) znajdował się między Głuszycą Górną (Oberwüstegiersdorf) a Zimną (Katwasser). Od sierpnia roku 1944 przetrzymywano tu do 2 tys. więźniów. Byli oni strzeżeni przez ok. 100 strażników SS, którzy według zeznań świadków nie cofali się przed użyciem siły. Obóz został rozwiązany w grudniu 1944 r. Jeszcze dziś można rozpoznać fundamenty budowli.

Obóz Książ (AL Fürstenstein) powstał w pobliżu zamku. Przetrzymywano w nim od 700 do 1000 więźniów, których kierowano głównie do budowy sztolni pod zamkiem. O istniejących jeszcze dziś resztkach obozu świadczy tablica pamiątkowa.

Obóz Sokolec (AL Falkenberg) był położony między miejscowościami Bojanice (Ludwigsdorf) a Sokolec (Falkenberg). Było tam przetrzymywanych do 1,5 tys. więźniów. Zmuszeni byli do pracy przy budowie sztolni Sokolca. Obóz został zlikwidowany w lutym 1945 r. Pozostałości baraków są widoczne do dziś.

Obóz Olszyniec (AL Erlenbusch) powstał w maju 1944 r. i przeznaczony był dla ok. 500 więźniów, którzy byli oni odpowiedzialni za dostawę materiałów budowlanych dla sztolni we Włodarzu i Jugowicach. W maju 1945 r. strażnicy SS uciekli przed Armią Czerwoną pozostawiając więźniów. Po obozie nie zachowały się żadne ślady.

/Project Riese/

Menu Główne

Popularne

Współpraca

Poczta

Odwiedziny:

Facebook

AL Riese

Spis treści

UWAGA! Ten serwis używa cookies i podobnych technologii.

POLITYKA PRYWATNOŚCI